Star (-) Watch (-)

Ramayana

अरण्यकाण्डम्

ततः शूर्पणखा घोरा राघव आश्रमम् आगता ।
रक्षसान् आचचक्षे तौ भ्रातरौ सह सीतया ॥३-२०-१॥

ते रामम् पर्ण शालायाम् उपविष्टम् महाबलम् ।
ददृशुः सीतया सार्धम् लक्ष्मणेन अपि सेवितम् ॥३-२०-२॥

ताम् दृष्ट्वा राघवः श्रीमान् आगताम् ताम् च राक्षसीम् ।
अब्रवीत् भ्रातरम् रामो लक्ष्मणम् दीप्त तेजसम् ॥३-२०-३॥

मुहूर्तम् भव सौमित्रे सीतायाः प्रत्यनंतरः ।
इमान् अस्या वधिष्यामि पदवीम् आगतान् इह ॥३-२०-४॥

वाक्यम् एतत् ततः श्रुत्वा रामस्य विदित आत्मनः ।
तथा इति लक्ष्मणो वाक्यम् रामस्य प्रत्यपूजयत् ॥३-२०-५॥

राघवो अपि महत् चापम् चामीकर विभूषितम् ।
चकार सज्यम् धर्मात्मा तानि रक्षांसि च अब्रवीत् ॥३-२०-६॥

पुत्रौ दशरथस्य आवाम् भ्रातरौ राम लक्ष्मणौ ।
प्रविष्टौ सीतया सार्धम् दुश्चरम् दण्डका वनम् ॥३-२०-७॥

फल मूल अशनौ दांतौ तापसौ धर्म चारिणौ ।
वसन्तौ दण्डकारण्ये किम् अर्थम् उपहिंसथ ॥३-२०-८॥

युष्मान् पाप आत्मकान् हंतुम् विप्रकारान् महाहवे ।
ऋषीणाम् तु नियोगेन प्राप्तो अहम् सशर आसनः ॥३-२०-९॥

तिष्ठत एव अत्र संतुष्टा न उपवरितितुम् अर्हथ ।
यदि प्राणैः इह अर्थो वो निवर्तध्वम् निशा चराः ॥३-२०-१०॥

तस्य तद् वचनम् श्रुत्वा राक्षसाः ते चतुर्दश ।
ऊचुर् वाचम् सुसंक्रुद्धा ब्रह्मघ्नः शूल पाणयः ॥३-२०-११॥

संरक्त नयना घोरा रामम् रक्तांत लोचनम् ।
परुषा मधुर आभाषम् हृष्टाः अदृष्ट पराक्रमम् ॥३-२०-१२॥

क्रोधम् उत्पाद्य नो भर्तुः खरस्य सुमहात्मनः ।
त्वम् एव हास्यसे प्राणान् अद्य अस्माभिर् हतो युधि ॥३-२०-१३॥

का हि ते शक्तिर् एकस्य बहूनाम् रण मूर्धनि ।
अस्माकम् अग्रतः स्थातुम् किम् पुनर् योद्धुम् आहवे ॥३-२०-१४॥

एभिः बाहु प्रयुक्तैः नः परिघैः शूल पट्टिशैः ।
प्राणाम् त्यक्ष्यसि वीर्यम् च धनुः च कर पीडितम् ॥३-२०-१५॥

इति एवम् उक्त्वा संरब्धा राक्षसाः ते चतुर्दश ।
उद्यत आयुध निस्त्रिंशा रामम् एव अभिदुद्रुवुः ॥३-२०-१६॥

चिक्षिपुः तानि शूलानि राघवम् प्रति दुर्जयम् ।
तानि शूलानि काकुत्स्थः समस्तानि चतुर्दश ॥३-२०-१७॥

तावद्भिः एव चिच्छेद शरैः कांचन भूषितैः ।
ततः पश्चात् महातेजा नाराचान् सूर्य संनिभान् ॥३-२०-१८॥

जग्राह परम क्रुद्धः चतुर्दश शिल अशितान् ।
गृहीत्वा धनुः आयम्य लक्ष्यान् उद्दिश्य राक्षसान् ॥३-२०-१९॥

मुमोच राघवो बाणान् वज्रान् इव शतक्रतुः ।
ते भित्त्वा रक्षसाम् वेगात् वक्षांसि रुधिर आप्लुताः ॥३-२०-२०॥

विनिष्पेतुः तदा भूमौ वल्मीकात् इव पन्नगाः ।
तैः भग्न हृदया बूमौ छिन्न मूला इव द्रुमाः ॥३-२०-२१॥

निपेतुः शोणित स्नाता विकृता विगत असवः ।
तान् भूमौ पतितान् दृष्ट्वा राक्षसी क्रोध मूर्च्छिता ॥३-२०-२२॥

उपगम्य खरम् सा तु किंचित् संशुष्क शोणिता ।
पपात पुनः एव आर्ता सनिर्यासा इव वल्लरी ॥३-२०-२३॥

भ्रातुः समीपे शोक आर्ता ससर्ज निनदम् महत् ।
सस्वरम् मुमोच बाष्पम् विवर्ण वदना तदा ॥३-२०-२४॥

निपातितान् प्रेक्ष्य रणे तु राक्षसान् प्रधाविता शूर्पणखा पुनः ततः ।
वधम् च तेषाम् निखिलेन रक्षसाम् शशंस सर्वम् भगिनी खरस्य सा ॥३-२०-२५॥