Star (-) Watch (-)

Ramayana

बालकाण्डम्

तत् शुर्त्वा राज सिंहस्य वाक्यम् अद्भुत विस्तरम् ।
हृष्ट रोमा महातेजा विश्वामित्रोऽभ्यभाषत ॥१-१९-१॥

सदृशम् राज शार्दूल तव एव भुवि न अन्यतः ।
महावंश प्रसूतस्य वसिष्ठ व्यपदेशिनः ॥१-१९-२॥

यत् तु मे हृद् गतम् वाक्यम् तस्य कार्यस्य निश्चयम् ।
कुरुष्व राज शार्दूल भव सत्य प्रतिश्रवः ॥१-१९-३॥

अहम् नियमम् आतिष्ठे सिध्द्यर्थम् पुरुषर्षभ ।
तस्य विघ्नकरौ द्वौ तु राक्षसौ काम रूपिणौ ॥१-१९-४॥

व्रते मे बहुशः चीर्णे समाप्त्याम् राक्षसाविमौ ।
मारीचः च सुबाहुः च वीर्यवन्तौ सुशिक्षितौ ॥१-१९-५॥

तौ मांस रुधिर ओघेण वेदिम् ताम् अभ्यवर्षताम् ।
अवधूते तथा भूते तस्मिन् नियम निश्चये ॥१-१९-६॥

कृत श्रमो निरुत्साहः तस्मात् देशात् अपाक्रमे ।
न च मे क्रोधम् उत्स्रष्टुम् बुद्धिः भवति पार्थिव ॥१-१९-७॥

तथा भूता हि सा चर्या न शापः तत्र मुच्यते ।
स्व पुत्रम् राज शार्दूल रामम् सत्य पराक्रमम् ॥१-१९-८॥

काक पक्ष धरम् शूरम् ज्येष्ठम् मे दातुम् अर्हसि ।
शक्तो हि येष मया गुप्तो दिव्येन स्वेन तेजसा ॥१-१९-९॥

राक्षसा ये विकर्तारः तेषाम् अपि विनाशने ।
श्रेयः च अस्मै प्रदास्यामि बहुरूपम् न संशयः ॥१-१९-१०॥

त्रयाणाम् अपि लोकानाम् येन ख्यातिम् गमिष्यति ।
न च तौ रामम् आसाद्य शक्तौ स्थातुम् कथम् च न ॥१-१९-११॥

न च तौ राघवात् अन्यो हन्तुम् उत्सहते पुमान् ।
वीर्य उत्सिक्तौ हि तौ पापौ काल पाश वशम् गतौ ॥१-१९-१२॥

रामस्य राज शार्दूल न पर्याप्तौ महात्मनः ।
न च पुत्र गतम् स्नेहम् कर्तुम् अर्हसि पार्थिव ॥१-१९-१३॥

अहम् ते प्रति जानामि हतौ तौ विद्धि राक्षसौ ।
अहम् वेद्मि महात्मानम् रामम् सत्य पराक्रमम् ॥१-१९-१४॥

वसिष्ठोऽपि महातेजा ये च इमे तपसि स्थिताः ।
यदि ते धर्म लाभम् तु यशः च परमम् भुवि ॥१-१९-१५॥

स्थिरम् इच्छसि राजेन्द्र रामम् मे दातुम् अर्हसि ।
यदि अभ्यनुज्ञाम् काकुत्स्थ ददते तव मंत्रिणः ॥१-१९-१६॥

वसिष्ठ प्रमुखाः सर्वे ततो रामम् विसर्जय ।
अभिप्रेतम् असंसक्तम् आत्मजम् दातुम् अर्हसि ॥१-१९-१७॥

दश रात्रम् हि यज्ञस्य रामम् राजीव लोचनम् ।
न अत्येति कालो यज्ञस्य यथा अयम् मम राघव ॥१-१९-१८॥

तथा कुरुष्व भद्रम् ते मा च शोके मनः कृथाः ।
इति एवम् उक्त्वा धर्मात्मा धर्मार्थ सहितम् वचः ॥१-१९-१९॥

विरराम महातेजा विश्वामित्रो महामतिः ।
स तन् निशम्य राजेन्द्रो विश्वामित्र वचः शुभम् ॥१-१९-२०॥

शोकेन महता आविष्टः चचाल च मुमोह च ।
लब्ध संज्ञः ततो उतथाय व्यषीदत भयान्वितः ॥१-१९-२१॥

इति हृदय मनो विदारणम्मुनि वचनम् तद् अतीव शुश्रुवान् ।
नरपतिः अभवत् महान् महात्माव्यथित मनाः प्रचचाल च असनात् ॥१-१९-२२॥