अयोध्याकाण्डम्
Chapter 35 / सर्गः ३५
Slōka 1 / श्लोक १
ततो निर्धूय सहसा शिरो निःश्वस्व चासकृत् ।
पाणौ पाणिम् विनिष्पिष्य दन्तान् कटकटाय्य च ॥२-३५-१॥
Slōka 2 / श्लोक २
लोचने कोपसम्रक्ते वर्णम् पूर्वोचितम् जहत् ।
कोपाभिभूतः सहसा सम्तापमशुभम् गतः ॥२-३५-२॥
Slōka 3 / श्लोक ३
मनः समीक्षमाणश्च सूतो दशरथस्य सः ।
कम्पयन्निव कैकेय्या हृदयम् वाक्छरैश्शितैः ॥२-३५-३॥
Slōka 4 / श्लोक ४
वाक्यवज्रैरनुपमैर्निर्भिन्दन्निव चाशुगैः ।
कैकेय्या सर्वमर्माणि सुमन्त्रः प्रत्यभाषत ॥२-३५-४॥
Slōka 5 / श्लोक ५
यश्यास्तव पतिस्त्यक्तोराजा दशरथः स्वयम् ।
भर्ता सर्वस्य जगतः स्थावरस्य चरश्य च ॥२-३५-५॥
Slōka 6 / श्लोक ६
न ह्यकार्यतमम् किम्चित् तव देवीह विद्यते ।
पतिघ्नीम् त्वामहम् मन्ये कुलघ्नीमपि चान्ततः ॥२-३५-६॥
Slōka 7 / श्लोक ७
यन्म हेम्द्रमिवाजय्यम् दुष्प्रकम्प्यमिवाचलम् ।
महोदधिमिवाक्षोभ्यम् सन्तापयसि कर्मभिः ॥२-३५-७॥
Slōka 8 / श्लोक ८
मावमम्स्था दशरथम् भर्तारम् वरदम् पतिम् ।
भर्तुरिच्छा हि नारीणाम्पुत्रकोट्या विशिष्यते ॥२-३५-८॥
Slōka 9 / श्लोक ९
यथावयो हि राज्यानि प्राप्नुवन्ति नृपक्षये ।
इक्ष्वाकुकुलनाथेऽस्मिम्स्तल्लोपयितुमिच्छसि ॥२-३५-९॥
Slōka 10 / श्लोक १०
राजा भवतु ते पुत्रो भरतश्शास्तु मेदिनीम् ।
वयम् तत्र गमिष्यामो रामो यत्र गमिष्यति ॥२-३५-१०॥
Slōka 11 / श्लोक ११
न हि ते विषये कश्चिद्ब्राह्मणो वस्तुमर्हति ।
तादृशम् त्वममर्यादमद्य कर्म चिकीर्षसि ॥२-३५-११॥
Slōka 12 / श्लोक १२
नूनम् सर्वे गमिष्यामो मार्गम् रामनिषेवितम् ।
त्यक्ताया बान्धवैः सर्वैर्ब्राह्मणैः साधुभिः सदा ॥२-३५-१२॥
Slōka 13 / श्लोक १३
का प्रीती राज्यलाभेन तव देवि भविष्यति ।
तादृशम् त्वममर्यादम् कर्म कर्तुम् चिकीर्षसि ॥२-३५-१३॥
Slōka 14 / श्लोक १४
आश्चर्यमिव पश्यामि यस्यास्ते वृत्तमीदृशम् ।
आचरन्त्या न विदृता सद्यो भवति मेदिनी ॥२-३५-१४॥
Slōka 15 / श्लोक १५
महाब्रह्मर्षिसृष्टा वा ज्वलन्तो भीमदर्शना ।
धिग्वाग्दण्डणा न हिम्सन्ति रामप्रव्राजने स्थिताम् ॥२-३५-१५॥
Slōka 16 / श्लोक १६
आम्रम् चित्वा कुठारेन निम्बम् परिचरेत्तु यः ।
यश्चेनम् पयसा सिञ्चेन्नैवास्य मधुरो भवेत् ॥२-३५-१६॥
Slōka 17 / श्लोक १७
अभिजात्यम् हि ते मन्ये यथा मातुस्तथैव च ।
न हि निम्बात्स्रवेत्क्षौद्रम् लोके निगदितम् वचः ॥२-३५-१७॥
Slōka 18 / श्लोक १८
तव मातुरसद्ग्राहम् विद्मः पूर्वम् यथाश्रुतम् ।
पितुस्ते वरदः कश्चिद्ददौ वरमनुत्तमम् ॥२-३५-१८॥
Slōka 19 / श्लोक १९
सर्वभूतरुतम् तस्मात्सम्जज्ञे वसुधाधिपः ।
तेन तिर्यग्गतानाम् च भूतानाम् विदितम् वचः ॥२-३५-१९॥
Slōka 20 / श्लोक २०
ततो जृम्भस्य शयने विरुताद्भूरिवर्चसा ।
पितुस्ते विदितो भावः स तत्र बहुधाऽहसत् ॥२-३५-२०॥
Slōka 21 / श्लोक २१
तत्र ते जननी क्रुद्धा मृत्युपाशमभीप्सती ।
हासम् ते नृपते सौम्य जिज्ञासामीति भाब्रवीत् ॥२-३५-२१॥
Slōka 22 / श्लोक २२
नृपश्चोवाच ताम् देवीम् देवि शम्सामि ते यदि ।
ततो मे मरणम् सद्यो भविष्यति न सम्शयः ॥२-३५-२२॥
Slōka 23 / श्लोक २३
माता ते पितरम् देवि ततह् केकयमब्रवीत् ।
शम्स मे जीव वा मा वा न मामपहसिष्यसि ॥२-३५-२३॥
Slōka 24 / श्लोक २४
प्रियया च तथोक्तः सन् केकयः पृथीवीपतिः ।
तस्मै तम् वरदायार्थम् कथयामास तत्त्वतः ॥२-३५-२४॥
Slōka 25 / श्लोक २५
ततः स वरदह् साधु राजानम् प्रत्यभाषत ।
म्रियताम् ध्वम्सताम् वेयम् मा कृथास्त्वम् महीपते ॥२-३५-२५॥
Slōka 26 / श्लोक २६
स तच्छ्रुत्वा वचस्तस्य प्रसन्नमनसो नृपः ।
मातरम् ते निरस्याशु विजहार कुबेरवत् ॥२-३५-२६॥
Slōka 27 / श्लोक २७
तथा त्वमपि राजानम् दुर्जनाचरिते पथि ।
असद्ग्राहमिमम् मोहात्कुरुषे पापदर्शिनि ॥२-३५-२७॥
Slōka 28 / श्लोक २८
सत्यश्चाद्य प्रवादोऽयम् लौकिकः प्रतिभाति मा ।
पित्R^ऊन् समनुजायन्ते नरा मातरमङ्गनाः ॥२-३५-२८॥
Slōka 29 / श्लोक २९
नैवम् भव Gऋहाणेदम् यदाह वसुधाधिपः ।
भर्तुरिच्चामुपास्वेह जनस्यास्य गतिर्भव ॥२-३५-२९॥
Slōka 30 / श्लोक ३०
मा त्वम् प्रोत्साहिता पापैर्देवराजसमप्रभम् ।
भर्तारम् लोकभर्तारमसद्धर्ममुपादधाः ॥२-३५-३०॥
Slōka 31 / श्लोक ३१
न हि मिथ्या प्रतिज्ञातम् करिष्यति तवानघः ।
श्रीमान्दशरथो राजा देवि राजीवलोचनः ॥२-३५-३१॥
Slōka 32 / श्लोक ३२
ज्येष्ठो वदान्यः कर्मण्यः स्वधर्मपरिरक्षिता ।
रक्षिता जीवलोकस्य बली रामोऽभिषिच्यताम् ॥२-३५-३२॥
Slōka 33 / श्लोक ३३
परिवादो हि ते देवि महान्लोके चरिष्यति ।
यदि रामो वनम् याति विहाय पितरम् नृपम् ॥२-३५-३३॥
Slōka 34 / श्लोक ३४
स राज्यम् राघवः पातु भवत्वम् विगतज्वरा ।
न हि ते राघवादन्यः क्षमः पुरवरे वसेत् ॥२-३५-३४॥
Slōka 35 / श्लोक ३५
रामे हि यौवराज्यस्थे राजा दशरथो वनम् ।
प्रवेक्ष्यति महेष्वासः पूर्ववृत्तमनुस्मरन् ॥२-३५-३५॥
Slōka 36 / श्लोक ३६
इति सान्वैश्च तीक्ष्णै कैकेयीम् राजसम्सदि ।
सुवन्त्रः क्षोभयामास भूय एव कृताञ्जलिः ॥२-३५-३६॥
Slōka 37 / श्लोक ३७
नैवसाक्षुभ्यते देवी न च स्म परिदूयते ।
न चास्या मुखवर्णस्य विक्रिया लक्ष्यते तदा ॥२-३५-३७॥