बालकाण्डम्
Chapter 62 / सर्गः ६२
Slōka 1 / श्लोक १
शुनःशेपम् नरश्रेष्ठ गृहीत्वा तु महायशाः ।
व्यश्रामत् पुष्करे राजा मध्याह्ने रघुनंदन ॥१-६२-१॥
Slōka 2 / श्लोक २
तस्य विश्रममाणस्य शुनःशेपो महायशाः ।
पुष्करम् ज्येष्ठम् आगम्य विश्वामित्रम् ददर्श ह ॥१-६२-२॥
Slōka 3 / श्लोक ३
तप्यन्तम् ऋषिभिः सार्थम् मातुलम् परम आतुरः ।
विषण्ण वदनो दीनः तृष्णया च श्रमेण च ॥१-६२-३॥
Slōka 4 / श्लोक ४
पपात अन्के मुने राम वाक्यम् च इदम् उवाच ह ।
न मे अस्ति माता न पिता ज्ञातयो बान्धवाः कुतः ॥१-६२-४॥
Slōka 5 / श्लोक ५
त्रातुम् अर्हसि माम् सौम्य धर्मेण मुनिपुंगव ।
त्राता त्वम् हि नरश्रेष्ठ सर्वेषाम् त्वम् हि भावनः ॥१-६२-५॥
Slōka 6 / श्लोक ६
राजा च कृतकार्यः स्यात् अहम् दीर्घ आयुः अव्ययः ।
स्वर्ग लोकम् उपाश्नीयाम् तपः तप्त्वा हि अनुत्तमम् ॥१-६२-६॥
Slōka 7 / श्लोक ७
स मे नाथो हि अनाथस्य भव भव्येन चेतसा ।
पिता इव पुत्रम् धर्माअत्मन् त्रातुम् अर्हसि किल्बिषात् ॥१-६२-७॥
Slōka 8 / श्लोक ८
तस्य तत् वचनम् श्रुत्वा विश्वामित्रो महातपाः ।
सान्त्वयित्वा बहु विधम् पुत्रान् इदम् उवाच ह ॥१-६२-८॥
Slōka 9 / श्लोक ९
यत् कृते पितरः पुत्रान् जनयन्ति शुभ अर्थिनः ।
पर लोक हित अर्थाय तस्य कालो अयम् आगतः ॥१-६२-९॥
Slōka 10 / श्लोक १०
अयम् मुनि सुतो बालो मत्तः शरणम् इच्छति ।
अस्य जीवित मात्रेण प्रियम् कुरुत पुत्रकाः ॥१-६२-१०॥
Slōka 11 / श्लोक ११
सर्वे सुकृत कर्माणः सर्वे धर्म परायणाः ।
पशु भूता नरेन्द्रस्य तृप्तिम् अग्नेः प्रयच्छत ॥१-६२-११॥
Slōka 12 / श्लोक १२
नाथनान् च शुनःशेपो यज्ञः च अविघ्नतो भवेत् ।
देवताः तर्पिताः च स्युः मम च अपि कृतम् वचः ॥१-६२-१२॥
Slōka 13 / श्लोक १३
मुनेः तु वचनम् श्रुत्वा मधुष्यन्द आदयः सुताः ।
स अभिमानम् नरश्रेष्ठ स लीलम् इदम् अब्रुवन् ॥१-६२-१३॥
Slōka 14 / श्लोक १४
कथम् आत्म सुतान् हित्वा त्रायसे अन्य सुतम् विभो ।
अकार्यम् इव पश्यामः श्व मांसम् इव भोजने ॥१-६२-१४॥
Slōka 15 / श्लोक १५
तेषाम् तत् वचनम् श्रुत्वा पुत्राणाम् मुनिपुंगवः ।
क्रोध संरक्त नयनो व्याहर्तुम् उपचक्रमे ॥१-६२-१५॥
Slōka 16 / श्लोक १६
निःसाध्वसम् इदम् प्रोक्तम् धर्मात् अपि विगर्हितम् ।
अतिक्रम्य तु मत् वाक्यम् दारुणम् रोम हर्षणम् ॥१-६२-१६॥
Slōka 17 / श्लोक १७
श्व मांस भोजिनः सर्वे वासिष्ठा इव जातिषु ।
पूर्णम् वर्ष सहस्रम् तु पृथिव्याम् अनुवत्स्यथ ॥१-६२-१७॥
Slōka 18 / श्लोक १८
कृत्वा शाप समायुक्तान् पुत्रान् मुनिवरः तदा ।
शुनःशेपम् उवाच आर्तम् कृत्वा रक्षाम् निरामयाम् ॥१-६२-१८॥
Slōka 19 / श्लोक १९
पवित्र पाशैर् बद्धो रक्त माल्य अनुलेपनः ।
वैष्णवम् यूपम् आसाद्य वाग्भिः अग्निम् उदाहर ॥१-६२-१९॥
Slōka 20 / श्लोक २०
इमे च गाथे द्वे दिव्ये गायेथा मुनि पुत्रक ।
अंबरीषस्य यज्ञे अस्मिन् ततः सिद्धिम् अवाप्स्यसि ॥१-६२-२०॥
Slōka 21 / श्लोक २१
शुनःशेपो गृहीत्वा ते द्वे गाथे सुसमाहितः ।
त्वरया राज सिंहम् तम् अंबरीषम् उवाच ह ॥१-६२-२१॥
Slōka 22 / श्लोक २२
राज सिंह महाबुद्धे शीघ्रम् गच्छावहे वयम् ।
निवर्तयस्व राजेन्द्र दीक्षाम् च समुदाहर ॥१-६२-२२॥
Slōka 23 / श्लोक २३
तत् वाक्यम् ऋषि पुत्रस्य श्रुत्वा हर्ष समन्वितः ।
जगाम नृपतिः शीघ्रम् यज्ञ वाटम् अतन्द्रितः ॥१-६२-२३॥
Slōka 24 / श्लोक २४
सदस्य अनुमते राजा पवित्र कृत लक्षणम् ।
पशुम् रक्त अंबरम् कृत्वा यूपे तम् समबन्धयत् ॥१-६२-२४॥
Slōka 25 / श्लोक २५
स बद्धो वाग्भिः अग्र्याभिः अभितुष्टाव वै सुरौ ।
इन्द्रम् इन्द्र अनुजम् चैव यथावत् मुनि पुत्रकः ॥१-६२-२५॥
Slōka 26 / श्लोक २६
ततः प्रीतः सहस्र अक्षो रहस्य स्तुति तोषितः ।
दीर्घम् आयुः तदा प्रादात् शुनःशेपाय राघव ॥१-६२-२६॥
Slōka 27 / श्लोक २७
स च राजा नरश्रेष्ठ यज्ञस्य च समाप्तवान् ।
फलम् बहु गुणम् राम सहस्राक्ष प्रसादजम् ॥१-६२-२७॥
Slōka 28 / श्लोक २८
विश्वामित्रो अपि धर्मात्मा भूयः तेपे महातपाः ।
पुष्करेषु नरश्रेष्ठ दश वर्ष शतानि च ॥१-६२-२८॥