किष्किन्धाकाण्डम्डम्
Chapter 7 / सर्गः ७
Slōka 1 / श्लोक १
Slōka 1
एवम् उक्तः तु सुग्रीवः रामेण आर्तेन वानरः ।
अब्रवीत् प्राञ्जलिः वाक्यम् सबाष्पम् बाष्प गद्गदः ॥४-७-१॥
Slōka 2 / श्लोक २
Slōka 2
न जाने निलयम् तस्य सर्वथा पाप रक्षसः ।
सामर्थ्यम् विक्रमम् वा अपि दौष्कुलेयस्य वा कुलम् ॥४-७-२॥
Slōka 3 / श्लोक ३
Slōka 3
सत्यम् तु प्रतिजानामि त्यज शोकम् अरिन्दम ।
करिष्यामि तथा यत्नम् यथा प्राप्स्यसि मैथिलीम् ॥४-७-३॥
Slōka 4 / श्लोक ४
Slōka 4
रावणम् सगणम् हत्वा परितोष्य आत्म पौरुषम् ।
तथा अस्मि कर्ता नचिराद् यथा प्रीतो भविष्यसि ॥४-७-४॥
Slōka 5 / श्लोक ५
Slōka 5
अलम् वैक्लव्यम् आलम्ब्य धैर्यम् आत्मगतम् स्मर ।
त्वत् विधानाम् न सदृशम् ईदृशम् बुद्धि लाघवम् ॥४-७-५॥
Slōka 6 / श्लोक ६
Slōka 6
मया अपि व्यसनम् प्राप्तम् भार्या विरहजम् महत् ।
न अहम् एवम् हि शोचामि धैर्यम् न च परित्यजे ॥४-७-६॥
Slōka 7 / श्लोक ७
Slōka 7
न अहम् ताम् अनुशोचामि प्राकृतो वानरो अपि सन् ।
महात्मा च विनीतः च किम् पुनर् धृतिमान् महान् ॥४-७-७॥
Slōka 8 / श्लोक ८
Slōka 8
बाष्पम् आपतितम् धैर्यात् निग्रहीतुम् त्वम् अर्हसि ।
मर्यादाम् सत्त्व युक्तानाम् धृतिम् न उत्स्रष्टुम् अर्हसि ॥४-७-८॥
Slōka 9 / श्लोक ९
Slōka 9
व्यसने वा अर्थ कृच्छ्रे वा भये वा जीवितान्तगे ।
विमृशन् वै स्वया बुद्ध्या धृतिमान् न अवसीदति ॥४-७-९॥
Slōka 10 / श्लोक १०
Slōka 10
बालिशस् तु नरो नित्यम् वैक्लब्यम् योऽनुवर्तते ।
स मज्जति अवशः शोके भार आक्रान्ता इव नौः जले ॥४-७-१०॥
Slōka 11 / श्लोक ११
Slōka 11
एषो अन्जलिः मया बद्धः प्रणयात् त्वाम् प्रसादये ।
पौरुषम् श्रय शोकस्य न अन्तरम् दातुम् अर्हसि ॥४-७-११॥
Slōka 12 / श्लोक १२
Slōka 12
ये शोकम् अनुवर्तन्ते न तेषाम् विद्यते सुखम् ।
तेजः च क्षीयते तेषाम् न त्वम् शोचितुम् अर्हसि ॥४-७-१२॥
Slōka 13 / श्लोक १३
Slōka 13
शोकेन अभिप्रपन्नस्य जीविते च अपि संशयः ।
स शोकम् त्यज राजेन्द्र धैर्यम् आश्रय केवलम् ॥४-७-१३॥
Slōka 14 / श्लोक १४
Slōka 14
हितम् वयस्य भावेन ब्रूमि न उपदिशामि ते ।
वयस्यताम् पूजयन् मे न त्वम् शोचितुम् अर्हसि ॥४-७-१४॥
Slōka 15 / श्लोक १५
Slōka 15
मधुरम् सान्त्वितः तेन सुग्रीवेण स राघवः ।
मुखम् अश्रु परि क्लिन्नम् वस्त्र अन्तेन प्रमार्जयत् ॥४-७-१५॥
Slōka 16 / श्लोक १६
Slōka 16
प्रकृतिः स्थः तु काकुत्स्थः सुग्रीव वचनात् प्रभुः ।
संपरिष्वज्य सुग्रीवम् इदम् वचनम् अब्रवीत् ॥४-७-१६॥
Slōka 17 / श्लोक १७
Slōka 17
कर्तव्यम् यत् वयस्येन स्निग्धेन च हितेन च ।
अनुरूपम् च युक्तम् च कृतम् सुग्रीव तत् त्वया ॥४-७-१७॥
Slōka 18 / श्लोक १८
Slōka 18
एष च प्रकृतिः स्थः अहम् अनुनीतः त्वया सखे ।
दुर्लभो हि ईदृशो बन्धुः अस्मिन् काले विशेषतः ॥४-७-१८॥
Slōka 19 / श्लोक १९
Slōka 19
किम् तु यत्नः त्वया कार्यो मैथिल्याः परिमार्गणे ।
राक्षसस्य च रौद्रस्य रावणस्य दुरात्मनः ॥४-७-१९॥
Slōka 20 / श्लोक २०
Slōka 20
मया च यद् अनुष्ठेयम् विस्रब्धेन तत् उच्यताम् ।
वर्षासु इव च सुक्षेत्रे सर्वम् संपद्यते तव ॥४-७-२०॥
Slōka 21 / श्लोक २१
Slōka 21
मया च यदिदम् वाक्यम् अभिमानात् समीरितम् ।
तत् त्वया हरिशार्दूल तत् त्वम् इति उपधार्यताम् ॥४-७-२१॥
Slōka 22 / श्लोक २२
Slōka 22
अनृतम् न उक्त पूर्वम् मे न च वक्ष्ये कदाचन ।
एतत् ते प्रतिजानामि सत्येन एव शपामि अहम् ॥४-७-२२॥
Slōka 23 / श्लोक २३
Slōka 23
ततः प्रहृष्टः सुग्रीवः वानरैः सचिवैः सह ।
राघवस्य वचः श्रुत्वा प्रतिज्ञातम् विशेषतः ॥४-७-२३॥
Slōka 24 / श्लोक २४
Slōka 24
एवम् एकान्त संपृक्तौ ततः तौ नर वानरौ ।
उभौ अन्योन्य सदृशम् सुख दुःखम् अभाष्ताम् ॥४-७-२४॥
Slōka 25 / श्लोक २५
Slōka 25
महानुभावस्य वचो निशम्यहरिर् नृपाणाम् अधिपस्य तस्य ।
कृतम् स मेने हरिवीर मुख्यःतदा च कार्यम् हृदयेन विद्वान् ॥४-७-२५॥