अरण्यकाण्डम्
Chapter 3 / सर्गः ३
Slōka 1 / श्लोक १
अथ उवाच पुनर् वाक्यम् विराधः पूरयन् वनम् ।
पृच्छतो मम हि ब्रूतम् कौ युवाम् क्व गमिष्यथः ॥३-३-१॥
Slōka 2 / श्लोक २
तम् उवाच ततो रामो राक्षसम् ज्वलित आननम् ।
पृच्छन्तम् सुमहातेजा इक्ष्वाकु कुलम् आत्मनः ॥३-३-२॥
Slōka 3 / श्लोक ३
क्षत्रियौ वृत्त संपन्नौ विद्धि नौ वनगोचरौ ।
त्वाम् तु वेदितुम् इच्छावः कः त्वम् चरसि दण्डकान् ॥३-३-३॥
Slōka 4 / श्लोक ४
तम् उवाच विराधः तु रामम् सत्य पराक्रमम् ।
हन्त वक्ष्यामि ते राजन् निबोध मम राघव ॥३-३-४॥
Slōka 5 / श्लोक ५
पुत्रः किल जवस्य अहम् माता मम शतह्रदा ।
विराध इति माम् आहुः पृथिव्याम् सर्व राक्षसाः ॥३-३-५॥
Slōka 6 / श्लोक ६
तपसा च अभि संप्राप्ता ब्रह्मणो हि प्रसादजा ।
शस्त्रेण अवध्यता लोके अच्छेद्य अभेद्यत्वम् एव च ॥३-३-६॥
Slōka 7 / श्लोक ७
उत्सृज्य प्रमदाम् एनाम् अनपेक्षौ यथा आगतम् ।
त्वरमाणौ पलायेथाम् न वाम् जीवितम् आददे ॥३-३-७॥
Slōka 8 / श्लोक ८
तम् रामः प्रति उवाच इदम् कोप संरक्त लोचनः ।
राक्षसम् विकृत आकारम् विराधम् पाप चेतसम् ॥३-३-८॥
Slōka 9 / श्लोक ९
क्षुद्र धिक्त्वाम् तु हीनार्थम् मृत्युम् अन्वेषसे ध्रुवम् ।
रणे प्राप्स्यसि संतिष्ठ न मे जीवन् विमोक्ष्यसे ॥३-३-९॥
Slōka 10 / श्लोक १०
ततः सज्यम् धनुः कृत्वा रामः सुनिशितान् शरान् ।
सु शीघ्रम् अभिसंधाय राक्षसम् निजघान ह ॥३-३-१०॥
Slōka 11 / श्लोक ११
धनुषा ज्या गुणवता सप्त बाणान् मुमोच ह ।
रुक्म पुंखान् महावेगान् सुपर्ण अनिल तुल्य गान् ॥३-३-११॥
Slōka 12 / श्लोक १२
ते शरीरम् विराधस्य भित्त्वा बर्हिण वाससः ।
निपेतुः शोणिता दिग्धा धरण्याम् पावकोपमाः ॥३-३-१२॥
Slōka 13 / श्लोक १३
स विद्धो न्यस्य वैदेहीम् शूलम् उद्यम्य राक्षसः ।
अभ्यद्रवत् सुसंक्रुद्धः तदा रामम् स लक्ष्मणम् ॥३-३-१३॥
Slōka 14 / श्लोक १४
स विनद्य महानादम् शूलम् शक्र ध्वज उपमम् ।
प्रगृह्य अशोभत तदा व्यात्तानन इव अंतकः ॥३-३-१४॥
Slōka 15 / श्लोक १५
अथ तौ भ्रातरौ दीप्तम् शर वर्षम् ववर्षतुः ।
विराधे राक्षसे तस्मिन् कालांतक अयम् उपमे ॥३-३-१५॥
Slōka 16 / श्लोक १६
स प्रहस्य महा रौद्रः स्थित्वा अजृम्भत राक्षसः ।
जृंभमाणस्य ते बाणाः कायात् निष्पेतुर् अशुगाः ॥३-३-१६॥
Slōka 17 / श्लोक १७
स्पर्शात् तु वर दानेन प्राणान् संरोध्य राक्षसः ।
विराधः शूलम् उद्यम्य राघवौ अभ्यधावत ॥३-३-१७॥
Slōka 18 / श्लोक १८
तत् शूलम् वज्र संकाशम् गगने ज्वलन उपमम् ।
द्वाभ्याम् शराभ्याम् चिच्छेद रामः शस्त्रभृताम् वरः ॥३-३-१८॥
Slōka 19 / श्लोक १९
तत् राम विशिखैः छिन्नम् शूलम् तस्य आपतत् भुविः ।
पपात अशनिना चिन्नम् मेरोर् इव शिला तलम् ॥३-३-१९॥
Slōka 20 / श्लोक २०
तौ खड्गौ क्षिप्रम् उद्यम्य कृष्ण सर्पौ इव उद्यतौ ।
तूर्णम् आपेततुः तस्य तदा प्रहारताम् बलात् ॥३-३-२०॥
Slōka 21 / श्लोक २१
स वध्यमान सुभृशम् भुजाभ्याम् परिगृह्य तौ ।
अप्रकंप्यौ नरव्याघ्रौ रौद्रः प्रस्थातुम् ऐच्छत ॥३-३-२१॥
Slōka 22 / श्लोक २२
तस्य अभिप्रायम् अज्ञाय रामो लक्ष्मणम् अब्रवीत् ।
वहतु अयम् अलम् तावत् पथानेन तु राक्षसः ॥३-३-२२॥
Slōka 23 / श्लोक २३
यथा च इच्छति सोउमित्रे तथा वहतु राक्षसः ।
अयम् एव हि नः पन्था येन याति निशाचरः ॥३-३-२३॥
Slōka 24 / श्लोक २४
स तु स्व बल वीर्येण समुत्क्षिप्य निशाचरः ।
बालाः इव स्कन्ध गतौ चकार अति बलोद्धतः ॥३-३-२४॥
Slōka 25 / श्लोक २५
तौ आरोप्य ततः स्कन्धम् राघवो रजनी चरः ।
विराधो विनदन् घोरम् जगाम अभिमुखो वनम् ॥३-३-२५॥
Slōka 26 / श्लोक २६
वनम् महा मेघ निभम् प्रविष्टोद्रुमैः महद्भिः विविधैः उपेतम् ।
नाना विधैः पक्षि कुलैः विचित्रम्शिव आयुतम् व्याल मृगैः विकीर्णम् ॥३-३-२६॥