बालकाण्डम्
Chapter 55 / सर्गः ५५
Slōka 1 / श्लोक १
ततः तान् आकुलान् दृष्ट्वा विश्वामित्र अस्त्र मोहितान् ।
वसिष्ठः चोदयामास काम धुक् सृज योगतः ॥१-५५-१॥
Slōka 2 / श्लोक २
तस्या हुंकारतो जाताः कांबोजा रवि सन्निभाः ।
ऊधसः तु अथ संजाताः पह्लवाः शस्त्र पाणयः ॥१-५५-२॥
Slōka 3 / श्लोक ३
योनि देशात् च यवनः शकृ देशात् शकाः तथा ।
रोम कूपेषु म्लेच्छाः च हारीताः स किरातकाः ॥१-५५-३॥
Slōka 4 / श्लोक ४
तैः तत् निषूदितम् सैन्यम् विश्वमित्रस्य तत् क्षणात् ।
स पदाति गजम् स अश्वम् स रथम् रघुनंदन ॥१-५५-४॥
Slōka 5 / श्लोक ५
दृष्ट्वा निषूदितम् सैन्यम् वसिष्ठेन महात्मना ।
विश्वामित्र सुतानाम् तु शतम् नाना विध आयुधम् ॥१-५५-५॥
Slōka 6 / श्लोक ६
अभ्यधावत् सुसंक्रुद्धम् वसिष्ठम् जपताम् वरम् ।
हुम् कारेण एव तान् सर्वान् निर्ददाह महान् ऋषिः ॥१-५५-६॥
Slōka 7 / श्लोक ७
ते स अश्व रथ पादाता वसिष्ठेन महात्मना ।
भस्मी कृता मुहूर्तेन विश्वामित्र सुताः तदा ॥१-५५-७॥
Slōka 8 / श्लोक ८
दृष्ट्वा विनाशितान् पुत्रान् बलम् च सुमहा यशाः ।
स व्रीडः चिंतया आविष्टो विश्वामित्रो अभवत् तदा ॥१-५५-८॥
Slōka 9 / श्लोक ९
समुद्र इव निर्वेगो भग्न दंष्ट्र इव उरगः ।
उपरक्त इव आदित्यः सद्यो निष्प्रभताम् गतः ॥१-५५-९॥
Slōka 10 / श्लोक १०
हत पुत्र बलो दीनो लून पक्ष इव द्विजः ।
हत सर्व बल उत्साहो निर्वेदम् समपद्यत ॥१-५५-१०॥
Slōka 11 / श्लोक ११
स पुत्रम् एकम् राज्याय पालय इति नियुज्य च ।
पृथिवीम् क्षत्र धर्मेण वनम् एव अन्वपद्यत ॥१-५५-११॥
Slōka 12 / श्लोक १२
स गत्वा हिमवत् पार्श्वम् किंनर उरग सेवितम् ।
महादेव प्रसाद अर्थम् तपः तेपे महातपाः ॥१-५५-१२॥
Slōka 13 / श्लोक १३
केनचित् तु अथ कालेन देवेशो वृषभ ध्वजः ।
दर्शयामास वरदो विश्वामित्रम् महामुनिम् ॥१-५५-१३॥
Slōka 14 / श्लोक १४
किम् अर्थम् तप्यसे राजन् ब्रूहि यत् ते विवक्षितम् ।
वरदो अस्मि वरो यः ते कांक्षितः सो अभिधीयताम् ॥१-५५-१४॥
Slōka 15 / श्लोक १५
एवम् उक्तः तु देवेन विश्वामित्रो महातपाः ।
प्रणिपत्य महादेवम् विश्वामित्रो अब्रवीत् इदम् ॥१-५५-१५॥
Slōka 16 / श्लोक १६
यदि तुष्टो महादेव धनुर् वेदो मम अनघ ।
सा अंग उप अंग उपनिषदः स रहस्यः प्रदीयताम् ॥१-५५-१६॥
Slōka 17 / श्लोक १७
यानि देवेषु च अस्त्राणि दानवेषु महर्षिषु ।
गंधर्व यक्ष रक्षस्सु प्रतिभांतु मम अनघ ॥१-५५-१७॥
Slōka 18 / श्लोक १८
तव प्रसादात् भवतु देवदेव मम ईप्सितम् ।
एवम् अस्तु इति देवेशो वाक्यम् उक्त्वा गतः तदा ॥१-५५-१८॥
Slōka 19 / श्लोक १९
प्राप्य च अस्त्राणि देवेशात् विश्वामित्रो महाबलः ।
दर्पेण महता युक्तो दर्पपूर्णो अभवत् तदा ॥१-५५-१९॥
Slōka 20 / श्लोक २०
विवर्धमानो वीर्येण समुद्र इव पर्वणि ।
हतम् मेने तदा राम वसिष्ठम् ऋषि सत्तमम् ॥१-५५-२०॥
Slōka 21 / श्लोक २१
ततो गत्वा आश्रमपदम् मुमोच अस्त्राणि पार्थिवः ।
यैः तत् तपो वनम् सर्वम् निर्दग्धम् च अस्त्र तेजसा ॥१-५५-२१॥
Slōka 22 / श्लोक २२
उदीर्यमाणम् अस्त्रम् तत् विश्वामित्रस्य धीमतः ।
दृष्ट्वा विप्रद्रुता भीता मुनयः शतशो दिशः ॥१-५५-२२॥
Slōka 23 / श्लोक २३
वसिष्ठस्य च ये शिष्याः ये च वै मृग पक्षिणः ।
विद्रवन्ति भयात् भीता नाना दिक्भ्यः सहस्रशः ॥१-५५-२३॥
Slōka 24 / श्लोक २४
वसिष्ठस्य आश्रमपदम् शून्यम् आसीत् महात्मनः ।
मुहूर्तम् इव निःशब्दम् आसीत् ईरिण संनिभम् ॥१-५५-२४॥
Slōka 25 / श्लोक २५
वदतो वै वसिष्ठस्य मा भै इति मुहुर्मुहुः ।
नाशयामि अद्य गाधेयम् नीहारम् इव भास्करः ॥१-५५-२५॥
Slōka 26 / श्लोक २६
एवम् उक्त्वा महातेजा वसिष्ठो जपताम् वरः ।
विश्वामित्रम् तदा वाक्यम् स रोषम् इदम् अब्रवीत् ॥१-५५-२६॥
Slōka 27 / श्लोक २७
आश्रमम् चिर संवृद्धम् यत् विनाशितवान् असि ।
दुराचारो हि यत् मूढ तस्मात् त्वम् न भविष्यसि ॥१-५५-२७॥
Slōka 28 / श्लोक २८
इति उक्त्वा परम क्रुद्धो दण्डम् उद्यम्य सत्वरः ।
विधूम इव काल अग्निः यम दण्डम् इव अपरम् ॥१-५५-२८॥