बालकाण्डम्
Chapter 24 / सर्गः २४
Slōka 1 / श्लोक १
ततः प्रभाते विमले कृत आह्निकम् अरिन्दमौ ।
विश्वामित्रम् पुरस्कृत्य नद्याः तीरम् उपागतौ ॥१-२४-१॥
Slōka 2 / श्लोक २
ते च सर्वे महात्मानो मुनयः संश्रित व्रताः ।
उपस्थाप्य शुभाम् नावम् विश्वामित्रम् अथ अब्रुवन् ॥१-२४-२॥
Slōka 3 / श्लोक ३
आरोहतु भवान् नावम् राजपुत्र पुरस्कृतः ।
अरिष्टम् गच्छ पन्थानम् मा भूत् काल विपर्ययः ॥१-२४-३॥
Slōka 4 / श्लोक ४
विश्वामित्रः तथा इति उक्त्वा तान् ऋषीन् प्रतिपूज्य च ।
ततार सहितः ताभ्याम् सरितम् सागरम् गमाम् ॥१-२४-४॥
Slōka 5 / श्लोक ५
तत्र शुश्राव वै शब्दम् तोय संरम्भ वर्धितम् ।
मध्यम् आगम्य तोयस्य तस्य शब्दस्य निश्चयम् ॥१-२४-५॥
Slōka 6 / श्लोक ६
ज्ञातु कामो महातेजा सह रामः कनीयसा ।
अथ रामः सरिन् मध्ये पप्रच्छ मुनि पुङ्गवम् ॥१-२४-६॥
Slōka 7 / श्लोक ७
वारिणो भिद्यमानस्य किम् अयम् तुमुलो ध्वनिः ।
राघवस्य वचः श्रुत्वा कौतूहल समन्वितम् ॥१-२४-७॥
Slōka 8 / श्लोक ८
कथयामास धर्मात्मा तस्य शब्दस्य निश्चयम् ।
कैलास पर्वते राम मनसा निर्मितम् परम् ॥१-२४-८॥
Slōka 9 / श्लोक ९
ब्रह्मणा नरशार्दूल तेन इदम् मानसम् सरः ।
तस्मात् सुस्राव सरसः सा अयोध्याम् उपगूहते ॥१-२४-९॥
Slōka 10 / श्लोक १०
सरः प्रवृत्ता सरयूः पुण्या ब्रह्म सरः च्युता ।
तस्य अयम् अतुलः शब्दो जाह्नवीम् अभिवर्तते ॥१-२४-१०॥
Slōka 11 / श्लोक ११
वारि संक्षोभजो राम प्रणामम् नियतः कुरु ।
ताभ्याम् तु तावुभौ कृत्वा प्रणामम् अतिधार्मिकौ ॥१-२४-११॥
Slōka 12 / श्लोक १२
तीरम् दक्षिणम् आसाद्य जग्मतुर् लघु विक्रमौ ।
स वनम् घोर संकाशम् दृष्ट्वा नरवरात्मजः ॥१-२४-१२॥
Slōka 13 / श्लोक १३
अविप्रहतम् ऐक्ष्वाकः पप्रच्छ मुनि पुंगवम् ।
अहो वनम् इदम् दुर्गम् झिल्लिका गण संयुतम् ॥१-२४-१३॥
Slōka 14 / श्लोक १४
भैरवैः श्वापदैः कीर्णम् शकुनैः दारुण आरवैः ।
नाना प्रकारैः शकुनैः वाश्यद्भिः भैरव स्वनैः ॥१-२४-१४॥
Slōka 15 / श्लोक १५
सिंह व्याघ्र वराहैः च वारणैः च अपि शोभितम् ।
धव अश्वकर्ण ककुभैः बिल्व तिन्दुक पाटलैः ॥१-२४-१५॥
Slōka 16 / श्लोक १६
संकीर्णम् बदरीभिः च किम् नु एतत् दारुणम् वनम् ।
तम् उवाच महातेजा विश्वामित्रो महामुनिः ॥१-२४-१६॥
Slōka 17 / श्लोक १७
श्रूयताम् वत्स काकुत्स्थ यस्य एतत् दारुणम् वनम् ।
एतौ जनपदौ स्फीतौ पूर्वम् आस्ताम् नरोउत्तम ॥१-२४-१७॥
Slōka 18 / श्लोक १८
मलदाः च करूषाः च देव निर्माण निर्मितौ ।
पुरा वृत्र वधे राम मलेन समभिप्लुतम् ॥१-२४-१८॥
Slōka 19 / श्लोक १९
क्षुधा चैव सहस्राक्षम् ब्रह्म हत्या सम् आविशत् ।
तम् इन्द्रम् मलिनम् देवा ऋषयः च तपोधनाः ॥१-२४-१९॥
Slōka 20 / श्लोक २०
कलशैः स्नापयामासुः मलम् च अस्य प्रमोचयन् ।
इह भूम्याम् मलम् दत्त्वा देवाः कारुषम् एव च ॥१-२४-२०॥
Slōka 21 / श्लोक २१
शरीरजम् महेन्द्रस्य ततो हर्षम् प्रपेदिरे ।
निर्मलो निष्करूषः च शुद्ध इन्द्रो यथा अभवत् ॥१-२४-२१॥
Slōka 22 / श्लोक २२
ततो देशस्य सुप्रीतो वरम् प्रादाद् अनुत्तमम् ।
इमौ जनपदौ स्फीतौ ख्यातिम् लोके गमिष्यतः ॥१-२४-२२॥
Slōka 23 / श्लोक २३
मलदाः च करूषाः च मम अंग मल धारिणौ ।
साधु साधु इति तम् देवाः पाकशासनम् अब्रुवन् ॥१-२४-२३॥
Slōka 24 / श्लोक २४
देशस्य पूजाम् ताम् दृष्ट्वा कृताम् शक्रेण धीमता ।
एतौ जनपदौ स्फीतौ दीर्घ कालम् अरिन्दम ॥१-२४-२४॥
Slōka 25 / श्लोक २५
मलदाः च करूषाः च मुदिता धन धान्यतः ।
कस्य चित् अथ कालस्य यक्षी काम रूपिणी ॥१-२४-२५॥
Slōka 26 / श्लोक २६
बलम् नाग सहस्रस्य धारयन्ती तदा हि आभूत् ।
ताटका नाम भद्रम् ते भार्या सुन्दस्य धीमतः ॥१-२४-२६॥
Slōka 27 / श्लोक २७
मारीचो राक्षसः पुत्रो यस्याः शक्र पराक्रमः ।
वृत्त बाहुर् महा शीर्षो विपुला अस्य तनुर् महान् ॥१-२४-२७॥
Slōka 28 / श्लोक २८
राक्षसो भैरव आकारो नित्यम् त्रासयते प्रजाः ।
इमौ जनपदौ नित्यम् विनाशयति राघव ॥१-२४-२८॥
Slōka 29 / श्लोक २९
मलदांश्च करूषांश्च ताटका दुष्ट चारिणी ।
सा इयम् पन्थानम् आवृत्य वसति अध्यर्ध योजने ॥१-२४-२९॥
Slōka 30 / श्लोक ३०
अत एव च गन्तव्यम् ताटकाया वनम् यतः ।
स्व बाहु बलम् आश्रित्य जहि इमाम् दुष्ट चारिणीम् ॥१-२४-३०॥
Slōka 31 / श्लोक ३१
मत् नियोगात् इमम् देशम् कुरु निष्कण्टकम् पुनः ।
न हि कश्चित् इमम् देशम् शक्तो हि आगन्तुम् ईदृशम् ॥१-२४-३१॥
Slōka 32 / श्लोक ३२
यक्षिण्या घोरया राम उत्सादितम् असह्यया ।
एतत् ते सर्वम् आख्यातम् यथा एतत् दारुणम् वनम् ।यक्ष्या च उत्सादितम् सर्वम् अद्य अपि न निवर्तते ॥१-२४-३२॥